در گفتوگو با پیشکسوت تئاتر مازندران مطرح شد
هنرمندان برای تولید آثار متفکر همت کنند
حسن دولتآبادی پیشکسوت عرصه هنرهای نمایشی و سینمایی که پس از ۲۹ سال دوری از زادگاه خویش، نمایش «بیاید پایین تا بگم رمپ چیه» را در ساری به روی صحنه می برد، معتقد است پس از وقفهی چندسالهای که به دلیل شیوع کرونا ایجاد شد، تمایل نسبت به آثار جدی و متفکر کاهشیافته است و رفع این نارسایی، همت جدیتر هنرمندان را برای تولید آثار متفکر و مسئولانه طلب میکند.
به گزارش خبرنگار ایران تئاتر در مازندران، حسن دولتآبادی پیشکسوت تئاتر، رادیو، تلویزیون و سینمای ایران، ۶۰ عنوان جلد کتاب در طی ۵۳ سال فعالیت هنری خود به رشته تحریر آورده و مدرس و استاد در بهترین دانشگاههای تئاتر ایران بوده است، او در جشنوارههای بینالمللی و ملی بهعنوان داور، کارگردان و نویسنده فعالیت داشته است حسن دولتآبادی پس از ۲۹ سال دوری از زادگاه و موطن خود، نمایش «بیاید پایین تا بگم رمپ چیه» را در ساری روی صحنه برد
آنچه در ادامه میخوانید، گفتوگوی کوتاهی است با حسن دولتآبادی در خصوص تولید این نمایش و برنامههایی که در دست اقدام دارد
استاد دولتآبادی خیلی خوشحالیم که به وطن خود بازگشتید، لطفاً برای خوانندگان ما کمی در مورد نمایش «بیاید پایین تا بگم رمپ چیه» بگویید؟
این اثر نوشتهای پسرم، حسین دولتآبادی است که نیاز معلولین به توجهات واقعی و جلب توجه جامعه و نهادهای مسئول برای تأمین نیازهای معلولین عزیز و نامناسب بودن امکانات و محیطهای اجتماعی برای حضور معلولین، ازجمله علل اصلی این تولید است؛ و داستان نمایش هم معلولی است که به کارگردان تئاتر آمادهی اجرای مربوط به معلولین مراجعه میکند و بهعنوان بازرس بهزیستی، نیازهای معلولین را گوشزد و پیگیری مینماید. این اثر دو نگاه آرمانی و واقعی، اما علاقهمند به موضوع معلولین را به چالش میکشد و پیگیر این نکته است که نگاه به نیازهای معلولین نیازمند بازشناسی واقعی است. سؤال اینجاست که آیا علیرغم وجود سازمانهای مرتبط و وجود قوانین و دستورالعملها و طرحهای گوناگون، برای یاریرسانی به معلولین و تأمین نیاز این عزیزان آنچنانکه باید، موفق بودهایم؟
به نظر میرسد با توجه به سبک کارگردانیتان، در این اثر هنرمندان را هم مخاطب قرار دادهاید؟
بله بدون شک هنر با توانمندیهای فزایندهاش از قدرت بالایی برای روشنگری و اطلاعرسانی به آحاد جامعه برخوردار است. یکی از ضرورتهایی که هنر ازجمله هنر تئاتر همواره و طی تاریخ به آن توجه داشته، نیازهای گوناگون فردی و اجتماعی معلولین بوده است. در این اثر درمییابیم جامعهای که در آن نمیدانند رمپ چیست و در آن همت بایسته جهت مناسبسازی شهری برای معلولین، کمتر وجود دارد، نسبت به اهمیت امور معلولین کمتوجه است. جدیت مفهوم موردنظر و تنوع رفتار شخصیتهای این نمایش، در بستری نسبتاً شادمانه، فضای مناسبی را برای پرداختن به موضوع و جلب توجه و پذیرندگی موضوعات مطروحه در نمایش فراهم میآورد.
نگاه شما در این اثر به افراد دارای معلولیت چیست؟
بله به نظر من افراد دارای معلولیت، توانمندتر از انسانهای سالم هستند. برای افراد سالم نعمت سلامت امری بدیهی است و به همین دلیل اغلب توجه چندانی نسبت به آن صورت نمیپذیرد؛ اما معلولین با همه نارساییهایی که بر آنها تحمیلشده است، قدرتمندانه خود را با طبیعت و جامعه مطابقت میدهند و میکوشند نارساییها را به رسایی بدل سازند. اگر علیرغم تلاش معلولین، شرایط همچنان نامناسب است به این دلیل است که جامعه و نهادهای مرتبط، وظایف خویش را به درستی انجام نمیدهند. اگر تشکلهای مرتبط با معلولین، عملکرد اصولی صحیحی میداشتند اینهمه کمبود و نارسایی وجود نداشت. این تئاتر در ادامه، توجه دادن جامعه به وظایف خود در قبال معلولین را با بسترسازی نرم و پذیرفتنی یادآور میشود و بر پیگیری خواستههای معلولین تأکید مینماید.
گروهی که در این نمایش شما را همراهی کردند چه کسانی بودند؟
افراد تیم اجرایی و بازیگران این اثر فوقالعادهاند. انسانهای شریفی که به دوستی و کار با آنها افتخار میکنم. این عزیزان به لحاظ کار در گروه تئاتری، متفاوتاند. از تحصیلکرده تئاتر تا تئاتریهای تجربی توانا و همینطور دوستانی که معلول هستند و برای اولین بار است که بازیگری را تجربه میکنند. این عزیزان من، حالا و در کنار هم تیم توانایی را تشکیل داده و اثری دیدنی را خلق کردهاند.
پیشبینی شما برای استقبال مخاطبان از یک اثر جدی و متفکر مانند تئاتر شما چیست؟
قبل از اقامت در تهران، بیش از 20 سال از فعالیتهای هنری من در مازندران انجام شد. آن زمان با مسئولیتهایی که داشتم کوشیدم با برنامهریزیهای اصولی و جلب حمایت هنرمندان عزیز استان، اتفاقات مطلوبی رخ دهد که خوشبختانه چنین شد. حالا هم حضور هنرمندان جوان، بهویژه جوانان تحصیلکرده بسیار امیدبخش است؛ اما به نظر میرسد تمایل نسبت به آثار جدی و متفکر کاهشیافته است. این اظهارنظر خود هنرمندان است. وقفهی چندسالهای که به دلیل شیوع کرونا ایجاد شد هم حتماً مؤثر است. چنین تغییر و گرایشی را در تهران هم میتوان مشاهده کرد. رفع این نارسایی، همت جدیتر هنرمندان را برای تولید آثار متفکر و مسئولانه طلب مینماید. شخصاً تلاش میکنم تمام دانش و تجربهام را در این مسیر بهکارگیرم.
چه برنامههایی برای نیل به این اهداف خود دارید؟
به دریافت مجوز موسسه فرهنگی هنری چندمنظوره اقدام کردم و موافقت آن کسب شد. قصد دارم این مجموعهی آموزشگاهی - تولیدی را به محلی برای آموزشهای علمی و اصولی هنرهای مختلف، بهویژه هنر تئاتر برای کودکان، نوجوانان و بزرگسالان، در محیطی مطمئن و کاملاً علمی تبدیل کنم و تمام دانش و تجربه 52 ساله خود و هنرمندان و مدرسان کارآزموده را برای این منظور بهکارگیرم. تأثیرگذاریهای عمیق فرهنگی - تربیت نیروهای کارآمد - آموزش اصولی و تولید آثار متفکر ازجمله اهداف من است و همچون همیشه همه تلاش خویش را برای یاریرسانی به ارتقاء فرهنگی و هنری کشور و مازندران و ساری به کار میگیرم.
ما منتظر حضور مردم عزیز هستیم؛ و مطمئن هستم که این استقبال از سوی مردم خونگرم و هنردوست مازنی و ساروی انجام خواهد شد.