در حاشیه دیدار و عیادت از پیشکسوت تئاتر مازندران مطرح شد:
مهمترین چالشهای امروز کمبود نمایشنامه است
غلامرضا بامتی طوسی پیشکسوت تئاتر و تلویزیون شهرستان نکا و استان مازندران میگوید: با تزریق متون فاخر بومی و همچنین ساخت سالنهای تخصصی تئاتر میتوان بسیاری از کمبودهای دیگر را جبران کرد
به گزارش خبرنگار ایران تئاتر در مازندران، غلامرضا بامتی طوسی پیشکسوت تئاتر و تلویزیون شهرستان نکا و استان مازندران ، به مدت دو سال است که درگیر بیماری سخت سرطان کبد است و به لطف خداوند و با حمایت و همکاری دوستان و خانواده و با معجون عشق مادر و البته به کمک نفس کشیدن در اتمسفر تئاتر و ورزش ، تا حدود بسیار زیادی توانست این بیماری را شکست بدهد. بامتی طوسی که اهالی تئاتر مازندران وی را دایی غلام و دوستان و همکاران تهرانی بهنام طوسی صدایش میزنند، همیشه در چشمانش برق محبت دارد و با او که همکلام میشوی ، انگار در دنیایی دیگر قدم گذاشتهای که پر است از عشق و احساس و مهربانی. با همان صفا و صمیمت مردمان شرق مازندران ، مهربان مردی که همچون کوه در برابر این بیماری سخت ایستاد. اراده او ستودنی است و الگویی برای نسل جوان است. دایی غلام تئاتر مازندران که از سال ۱۳۶۳ و به کارگردانی عارف برهمن پای در عرصه هنرهای نمایشی و تئاتر گذاشت ، تا کنون نمایشهای زیادی را کارگردانی و در فیلمهای سینمایی و تلویزیونی متعددی به ایفای نقش پرداخته است.
شاید یکی از ماندگارترین نقشهای تلویزیونی که همه ایران آن را بشناسند ، نقش علی، پسردایی نقی معمولی در سریال پایتخت باشد. دایی غلام در سال ۱۴۰۱ ، باوجود بیماری سرطان ، تحمل دوری از صحنه تئاتر را نداشت و فعالیتهای درخشانی را در جشنوارههای استانی و اجراهای عموم انجام داد.
تولید و اجرای دو نمایش برای جشنواره استانی، کارگردانی یک نمایش خیابانی بنام «علم بهتر است یا ثروت» که در سیزدهمین جشنواره تئاتر بسیج استان مازندران شرکت کرد به نویسندگی پژمان شاهوردی و با بازی : رقیه جعفری و بیتا تلمادره، از ۳ الی ۵ آبان ۱۴۰۱ در شهرستان تنکابن اجرا شد و در آن جشنواره رقیه جعفری، توانست رتبه دوم بازیگری زن را به خود اختصاص دهد. و نمایش دیگر که دایی غلام و گروهش تولید و در جشنواره استانی تئاتر مازندران شرکت نمودند، به نام «یک روز دیگر» به نویسندگی :نادیا فرجی و کارگردانی : احمد خدادی بود. تیمور نوربخش و زهرا محمدی بازیگرانش بودند و دستیار کارگردان و گریمور آنهم برعهده زینب احمدی بود. مدیر صحنه کمیل سروری و نور و صدا هادی اسدی و فاطمه مقصودی نیز غلامرضا بامتی طوسی را در این اثر همراهی میکردند. همچنین این نمایش را از ۷الی ۱۲ آذر۱۴۰۱ در آمفیتئاتر نکا نیز بر روی صحنه بردند.
در سال نو به ملاقات این هنرمند پیشکسوت رفتیم، از روند درمانش جویا شدیم و با او در باب تئاتر مازندران گفت و گوی کوتاهی داشتیم که در ادامه میخوانید:
غلامرضا بامتی طوسی در مورد تئاتر مازندران گفت: «از مهمترین چالشهای امروز کمبود نمایشنامه و نمایشنامهنویس است که باید حتماً فکری جدی در این موضوع شود.»
او افزود: «با تزریق متون فاخر بومی و همچنین ساخت سالنهای تخصصی تئاتر میتوان بسیاری از کمبودهای دیگر را جبران کرد و آغازی باشد برای توسعه تئاتر مازندران.»
بامتی طوسی در ادامه در نصیحتی پدرانه به جوانان و نوجوانانی که پای در این عرصه گذاشتهاند پیشکسوتان را چراغ راه جوانان در هنر نمایش دانست و گفت: «جوانان با علم و دانش و تحصیل در کنار تئاتر و با تحمل سختیها و مشکلات و بیپولیهای این رشته و با شناخت کافی از مسیر دشواری که در پیش روی آنها قرار دارد ، میتوانند قلههای ترقی و پیشرفت را بالا روند. باید پیشکسوتها را الگوی خود قرار دهند و برای هنرمند شدن باید موانع را از پیش روی برداشته و بر آن پیروز شوند.»
این پیشکسوت تئاتر و تلویزیون در انتها، از مسئولین بهطورجدی خواهان رسیدگی به هنرمندان و پیشکسوتان شد و از آنها خواست نگذارند که هنر در مازندران که مهد علم و فرهنگ و هنر است به زوال و نابودی برسد.