تئاتر همانندکرگدن به تنهائی و خاموش و زخم خورده به راهش ادامه می دهد

رضا امیرصالحی مشهور به رامین متولد دوم تیر ۱۳۵۴ بابلسر اهل آمل با خبرنگار ایران تئاتر در مازندران به  گفت و گوی نشست در ادامه گفتن و گو او را با روابط عمومی انجمن هنرهای نمایشی مازندران در ادامه می‌خوانید:

چگونه با هنر نمایش آشنا شدید و از چه سالی اولین نمایشی که بازی کردید؟ و چه نمایش های به عنوان بازیگر حضور داشتید؟

از سه سالگی نقاشی هام موجوده که خانواده و حساسیت های مادرم در کشف استعدادم موثر بوده و مادرم معلم بوده و نقاشی هارو آرشیو کرده تو خونه نقش های گوناگون رو تقلید می کردم از اندوخته های تماشای تلویزون و سینما که می رفتیم معمولا و همینطور تعزیه در تکیه اسک.همینقدر یادمه به نیت یاد گرفتن مشتاقانه به تماشا می نشستم و البته علاقه پدرم به تئاتر که بی تاثیر نبوده قطعا و اولین نمایش های جدی رو از سال ۱۳۵۹ د تئاترشهر تهران همراه پدرم دیدم این اشتیاق و ذوق باهام بود تا سال ۱۳۶۳ که تونستم در کانون پرورش فکری آمل خودم رو اثبات کنم و بهم نقش دادن با دو تا دیالوگ و آوارگی از همونجا گریبانمون رو گرفت تا امروز . نمایشهایی که بازیگر بودم مربوطه تا سال ۱۳۶۸ و بعد اون جذبه سینما چنان مسحورم کرد که هنوز بازی نکردم و بدم هم نمیاد البته از بازیگری اما گمونم باید برای حصولش تلاش مضاعفی کنم و قداست بازیگری شوخی بردار نیست . از دانشگاه که اول مکانیک می خوندم رفتم سراغ کارگردانی و گاهی طراحی صحنه برای کار دیگران و البته تئاتر هم قبول شدم در دانشگاه هنر سال ۷۳ که مشغول تحصیل مهندسی بودم و نرفتم . از سال ۷۸ به صورت جدی که در تهران مستقر بودم کار تئاتر کردم با گروههای اداره تئاتر و طراح صحنه بودم و برای کارگردانی هم اقدام کردم که مثلا یکیش متن صبر زرد عبدالحی شماسی بود و ایشون اجازه اجرا در تهران رو ندادن؛چون اجرای تهران رو مختص خودشون می دونستن و نمی دونم اجرا کردن یا خیر.چند همکاری با تئاتر شهر هم پیش اومد دوره مدیریت حسین پاکدل و قرابت و مفاهمه ای که پیش اومد بین مون و محبت کردن فرصت دادن به بنده .

چه نمایش های را کارگردانی کردید؟

سال ۸۱ با آمیزقلمدون مرحوم رادی کارگردانی رو شروع کردم و تا حالا چند تا کار رو چه در مقام نوشتن چه کارگردانی به سرانجام رسوندم

 از حال و هوای این روزهای تئاتر بگوید؟

تئاتر در ایران بی برنامه است.کرونا که اومد گمونم متولی های امر در دولت خوشحال شدن که فعلا بهانه برای تعطیلی جور شد؛چون هزار و یک دلیل برای نپرداختن بهش دارن و چه بهتر که اصلا نباشه اما کرگدن به تنهائی و خاموش و زخم خورده به راهش ادامه می ده و اتفاقا با شکوه و جلال می خرامه در این آشفته بازار اما بی تردید نه متولی امر که اهل حلقه تئاتره که تو رو فراز می بره و یا ساقط می کنه.حرمت امامزاده رو متولی داره.جائی تئاتر ما بالا می آد و به اوج می رسه که ییاد بگیریم خودمون متولی باشیم و پاسدار هم و باهم .

کلام آخر : 

درود به اهل فن و سوته دلان واقعی .عرضی نیست .