در حال بارگذاری ...
رئیس انجمن هنرهای نمایشی مازندران شعبه نوشهر:

تصمیماتمان مسکّن هایی بوده اند که خود بلای جان تئاتر شده اند!

رئیس انجمن هنرهای نمایشی مازندران شعبه نوشهر با انتشار یادداشتی از روزهای کرونایی و مشکلات معیشتی اهالی تئاتر گفت و متذکر شد تئاتر گویی پرکننده بخشی از یک تقویم سرگرم کننده است و کسی برای رفع مشکلات هنرمندان این حوزه دغدغه ندارد.

به گزارش تئاتر مازندران، «فاطمه زندی» رئیس انجمن هنرهای نمایشی مازندران  شعبه نوشهر با انتشار یادداشتی از روزهای کرونایی و بی توجهی و عدم دغدغه مندی مسئولین امر نسبت به اهالی تئاتر گفت:

 از تئاتر زیاد گفته ایم و نوشته ایم. از اهمیت هنر نمایش و تاثیرات مستقیم و غیرمستقیم آن در توسعه ی فرهنگی. بسیار زیاد گفته ایم، فریاد زده ایم، پیشکسوتان، اساتید و هنرمندان نمایش بارها و بارها دغدغه ها و نیازهایشان را سال های سال فریاد زده اند.  اما تصمیم گیرندگان فرهنگی ، مدیران هنری به راستی برای تئاتر چه کرده اند؟

آنچه این روزها با آن دست و پنجه نرم می کنیم ماحصل آنچه از پیش کاشته ایم است. آری عزیزان، مادامی که به تئاتر به مثابه ی یک تفنّن نگاه می شود  نه یک ضرورت، بدیهی است که در شرایطی نظیر بحران کرونا، اوضاع تئاتر و فعالانش چنین باشد. ما نتوانسته ایم جایگاه حقیقی برای تئاتر تعریف کنیم. گویی که هیچ زیرساختی به معنای واقعی کلمه ایجاد نکرده ایم، بنابراین طبیعی است که کسی عدم حضورمان را احساس نکند. کسی دغدغه ی حذفمان را نداشته باشد. کسی صدای خرد شدن دنده هایمان را زیر فشار اقتصادی نشنود، چرا که انگار اساسا وجود خارجی نداشته ایم. ما تنها بخشی از بیلان فرهنگی بوده ایم، گویی که پرکننده ی بخشی از یک تقویم سرگرم کننده ایم، کنداکتور سالانه ی یک مجموعه ی فرهنگی یا یک اداره!  اینها حقایقی تلخ اند، و البته دردناک!  درد عمیق سرگشتگی! طوری که حتی نمی دانیم دقیقا باید از کجا مطالبه داشته باشیم و اصلا چه مطالبه کنیم?! حتی نمی دانیم چه می توانیم بخواهیم و از که بخواهیم! هاج  و واج مانده ایم بین چندراهی ادارات کل ارشاد، معاونت های وزارت فرهنگ و ارشاد ، مجموعه ی انجمن هنرهای نمایشی، اداره ی تئاتر و... همانند طفلی مبهوت اطرافیم و نمی دانیم. چه می خواهیم و چه می توانیم بخواهیم.

تئاتر دولتی فلج شده، نمی داند باید برای زیرمجموعه هایش چه کند، مدام از کسری بودجه و حتی بدتر نبودن منابع مالی برای کمک به معیشت اهالی تئاتر سخن به زبان می آورد!  م های خصوصی تئاتر، پردیس ها وتماشاخانه های خصوصی تئاتر که قرار بود دستاوردی شبیه کمپانی های تئاتر در سراسر دنیا داشته باشند هم توان مدیریت هزینه های جاری خود را ندارند و نه تنها کمکی به هنرمندان تئاتر در  دوره کرونا نبوده اند، بلکه خود نیز در صف کمک گرفتن از نهاد های فرهنگی گوی سبقت را  ربوده اند!

این تنها نمونه هایی است از مسکّن هایی که سالیان سال به بدنه ی تئاتر تزریق شده است. تصمیماتی که هیچ کدام به معنای واقعی کلمه زیرساختی نبوده اند. و تنها دردهای مجموعه ی تئاتر را پنهان  و پنهان تر نگاه داشته اند.

اما حالا، در این روزهای تلخ و پر رنج، که یکی یکی عزیزانمان را از دست می دهیم، میان این همه محنت ، از یاد نبریم که  پساکرونایی خواهد بود، اینکه این روزها خواهند گذشت، با همه ی سختی ها و رنج هایشان، و ما موظفیم که برای یک بارهم که شده به معنای واقعی کلمه برای تئاتر تصمیم بگیریم.

 




نظرات کاربران